7 Ιουν 2015

Ελληνικό καλοκαίρι, το χωριό της γιαγιάς και λίγος παιδικός ακτιβισμός. Γονείς, επενδύστε στα χωριά σας!

εκκλησία του Σωτήρος και τρία παιδάκια διστάζουν μπροστά στην σκοτεινή είσοδο


Μετρώ αντίστροφα τις μέρες περιμένοντας την ώρα που θα φτάσουμε στο χωριό. Το χωριό της μάνας μου, που από μικρά όλοι μας λέγαμε "το χωριό μου". Κάποιοι ακούγοντάς μας νόμιζαν πως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε χωριό κι ακολουθούσε πάντα αυτό το "έλα!!" το ξαφνιασμένο όταν μάθαιναν πως είμαστε γεννήματα θρέματα Αθηνάκια των βπ..
Αν αγάπησα εγώ το χωριό μου, είμαι σί-γου-ρη πως μπορείς κι εσύ ν'αγαπήσεις το δικό σου. Ή να βρεις ένα ν'αγαπήσεις! Γιατί το χωριό μου δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο, πίστεψέ με, τίποτα... Ατενίζει ένα κάμπο κι όλη μέρα τα καλοκαίρια καίγεται και βράζει, δεν είναι βουνίσιο, δεν είναι ούτε κατά διάνοια παραθαλάσσιο, δεν είναι γραφικό, δεν έχει ιδιαίτερο πράσινο, δεν έχει ξακουστή ιστορία, δεν έχει ξεχωριστή τοπική κουζίνα, δεν έχει ούτε καν σούπερ-ιδιαίτερα ντόπια προϊόντα. Είναι ένα κλασσικό ελληνικό καμπίσιο χωριό, που δεν έζησε ποτέ ιδιαίτερες στερήσεις και που στο παρελθόν επιδοτήθηκε όπως έπρεπε για να πάρει το παιδί τουλάχιστον μια μπέμπα (BMW αν δεν το'πιασες..).
Είναι όμως το χωριό που πέρασα τα παιδικά μου καλοκαίρια παίζοντας μπουγέλο με το λάστιχο στις πλάκες της αυλής. Που μου έμαθε μόνο του τα μυστικά του, που δεν φαίνονται εύκολα με το μάτι του επισκέπτη αλλά οι παιδικές αισθήσεις αποκωδικοποιούν κι αφομοιώνουν. Ναι, αν έρθεις σαν επισκέπτης δεν έχεις ίσως κάτι να παινέψεις στο χωριό μου. Όμως -κι εδώ τα λόγια μου φτωχαίνουν, το χωρίο είναι Χωριό. Ναι, ναι.. Όπως το ακούς! Τόσο απλά.
Γύρω βλέπεις ελιές και κυπαρίσσια, χωράφια, ελιές και κυπαρίσσια. Και πριν το καταλάβεις, ηρεμείς.
Και θυμάσαι τις ιστορίες της γιαγιάς σου. Που έλεγε πώς πήγαινε με τις κοπέλλες στη βρύση, αλλά αυτή δεν καθόταν ποτέ στη "ρούγα". Πώς πήγαιναν στο νερόμυλο να πλύνουν, πώς έβαφαν τα νήματα για τον αργαλειό, πώς ο θείος ο Γιάννης έπεσε να πεθάνει που δεν του δίναν τη Γιαννούλα, πώς γέννησε πιασμένη από την πόρτα, πώς της έπεσε η μάνα μου απ' το δέντρο που την πήρε μωρό κοντά στο χωράφι και την έπιασε ο ήλιος ώσπου να την σηκώσουν και κάηκε, πώς έφερνε ο παππούς κάθε ξένο να κοιμηθεί στο σπίτι και τον πέρναγαν για τον πρόεδρο, πώς του πατέρα της βρήκαν μόνο τα γυαλιά που τον πήραν οι αντάρτες, πως ο Θιός ξέρ' καλύτιρα, δεν είνι βλάχος ο Θιός..
Ένα κυπαρίσσι δίπλα στο δρόμο. Το τίποτα θα πεις... Για μένα, παίζει και να'ναι.. οι πινέζες, που συγκρατούν την επιφάνεια της ελληνικής γης.
Συχνά ακούω μαμάδες που μου λένε πως δεν αντέχουν τα χωριά. Δεν έχουν άδικο. Στο χωρίο θα έρθεις αντιμέτωπος με νοοτροπίες παλιές, που θα σε ξενίσουν. Δεν θα περάσεις απαρατήρητος. "Τίνος είσ'ισύ;;;" Και ξέρουν τα πάντα, πριν από 'σας για 'σας.. Για εμένα πάντως σημασία έχει το πού εστιάζεις. Εγώ εστιάζω στην ομορφιά της συνέχειας, την ενεργοποίηση της κυτταρικής μνήμης (εχμ.. ελπίζω να υπάρχει κάτι παρόμοιο, ωραίο μου ακούγεται πάντως, επαρκώς κουλτουρέ..). Η γιαγιά μου κάποτε, έβλεπε μέρα νύχτα τους ίδιους 5-10 γειτόνους, ήταν όλος της ο κόσμος. Κι ήταν τεράστιος ο κόσμος της. Κουβαλούσε πολιτισμό τόσων αιώνων, αυτή η γυναίκα που είχε συναναστραφεί μετρημένες στα δάχτυλα γυναίκες, τις ίδιες που το βλέμμα τους προσπαθώ εγώ να αποφύγω όταν προχωρώ με μεγάλα βήματα προς το αμάξι μου, τραβώντας τα παιδιά μαζί μου προς μια ενδιαφέρουσα εκδρομή. 
Αν χαλαρώσεις πιστεύω σ' αυτό το κοινωνικό κομμάτι, θα σταματήσεις να ψάχνεις αγωνιωδώς για φτηνούς και μπέϊμπι φρέντλι προορισμούς και θα ρίξεις καμμιά ματιά και στο ξεχασμένο σπίτι στο χωριό. Που δεν έχει το'να, δεν έχει τ'άλλο, θα είναι εκεί κι η πεθερά που μαγειρεύει λιπαρά, που δεν θα ξέρεις τι να κάνεις εκεί το παιδί και που δεν θα βρεις παιδότοπο! Τα παιδιά δεν θέλουν πολλά όμως, συνήθως εμείς είμαστε που τα θέλουμε. Τα παιδάκια με ένα λάστιχο στην αυλή (και με μια μαμά χαρούμενη) το βγάζουν το καλοκαίρι.
όλη μέρα, κάθε μέρα!
 Η προτροπή λοιπόν του ποστ είναι μία: 
Γονείς, επενδύστε στα χωριά σας! 
Επενδύστε χρόνο και η ανταμοιβή δεν θα αργήσει. Αν δε, το πράγμα εθνικώς εκτροχιαστεί, θα έχετε και κάπου να τη βγάλετε :-Ρ. Σας το λέω εγώ, που άρχισα να πηγαίνω στο χωριό ευλαβικά κάθε καλοκαίρι από τότε που πρωτογέννησα, 11 χρόνια πριν, στο χωριό που περιέγραψα πιο πάνω για να μην ξεχνιόμαστε, και που φέτος που πήγαμε για Σαββατοκύριακο τα παιδιά έπαθαν όπως πάντα, ξανά πολιτιστικό σοκ και ήθελαν να μείνουμε για πάντα εκεί. Στο μικρό, ελάχιστο σπιτάκι με το ένα και μοναδικό δωμάτιο, αλλά δίπλα στην πλατεία, που μπορούν πια να πάνε μόνα τους χωρίς λουράκι και συχνότητα "πάω το σκύλο μου για βόλτα" όπως συνηθίζουμε να βγάζουμε τα παιδιά στις παιδικές χαρές. Ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν απλά πράγματα σε αργούς ρυθμούς, να δουν κοτούλες, να κάτσουν κάτω από το πλατάνι της πλατείας, να ανάψουν τα καντηλάκια στο ξωκκλήσι του χωριού. Και όσο αρχίζουμε κι εμείς να γλυκαινόμαστε και να ψάχνουμε τον φαινομενικά αδιάφορο τόπο, όλο και κάτι τις θα ανακαλύπτουμε. Κάνα αρχαιολογικό χώρο, κανά βυζαντινό εκκλησάκι, στη χώρα που μας έλαχε, ο τόπος βράζει από κάτω...
Και τώρα εμείς εδώ οι έμπειροι μπλόγκερς, βιαζόμαστε, γιατί όπως πάντα, την έκανα την πατάτα και έκανα δημοσίευση πριν τελειώσω... Α, και δεν πρόκαμα να πω και το κλου, που θα αναρωτιέστε τι θέλει ο ακτιβισμός στον τίτλο! Ε, λοιπόν, το χωριό μου, όπως μάλλον τα περισσότερα ελληνικά χωριά, έχει μαζέψει και πολλούς μετανάστες που τρώνε τις δουλειές των ντόπιων, οι οποίοι θα ήθελαν πολύ να μείνουν στο χωριό και να φροντίσουν τα χωράφια αλλά ήρθαν αυτοί οι άτιμοι με τα χαμηλά μεροκάματα και είναι και ασύμφορο το χωράφι και καλύτερα να πάς για σεκιουριτάς στην πόλη να μην κινδυνεύεις κι όλας. Κι εγώ δηλαδή, άχτι τους έχω, γιατί θα θέλαμε πολύ να μαζέψουμε τις ελιές μας μόνοι μας, αλλά έχουμε κάτι υποχρεώσεις και κάτι παιδικά πάρτι στην Αθήνα, χώρια τις βαφτίσεις που σου τρώνε όλα τα Σαββατοκύριακα, και στο κενό, τσουπ, πάνε και προσφέρονται αυτοί οι άτιμοι οι ξένοι που τρώνε τις δουλειές που έλεγα και τι να κάνεις, τους παίρνεις. Ε, λοιπόν, πριν κανα-δυό χρόνια, πάμε στο χωριό, κι εγώ με την όμορφη φολκλορική μου διάθεση, πάω λίγο πιο έξω και μένω κάγκελο! Δεν ξέρω αν θα βρω τη φωτο που τράβηξα, την έχω κάπου, αλλά σε ένα τοίχο αποθήκης στην έξοδο του χωριού, ένα ωραιότατο μήνυμα φαρδύ-πλατύ, ερχόταν να τονίσει αυτό το πρόβλημα με αυτούς που τρώνε δουλειές που έλεγα πιο πάνω. Και σωριάστηκαν στο χώμα οι ρομαντικές μου αναμνήσεις και νομίζω άκουσα τριγμούς από τα κόκκαλα του φιλόξενου παππού.  Πήραμε λοιπόν μπογιά και πινέλα και πήγαμε με τα παιδιά (εγώ με την ψυχή στο στόμα γιατί ήμουν μόνη με 3 κουτσούβελα και το έπαιζα και μάγκας) και βάψαμε τον τοίχο. Και νομίζω ό,τι και να πεις, όταν τα παιδιά σε βλέπουν, όμορφα και ωραία να αναλαμβάνεις να κρατήσεις εκεί που μπορείς τα πράγματα στο επίπεδο που θέλεις, παίρνουν επίσης όμορφα και ωραία μηνύματα. Αυτά, ελπίζω να καταλάβατε κάτι, θα επανέλθω για διορθώσεις, εις το επανιδείν, ευχαριστώ που με ακούσατε, που θυσιάσατε τον πολύτιμο χρόνο σας για τα ταπεινά γραπτά μου, είστε ανεκδιήγητοι και χιλιοτιμημένοι, παραμένω ταπεινός σας υπηρέτης.
Καλώς ήρθες καλοκαίρι

6 σχόλια:

  1. Εμείς πάλι έχουμε έναν μπαμπά που θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ τις διακοπές στο χωριό. Οπότες κι εγώ η "άνευ χωριού" ψάχνω να βρίσκω (και να πείθομαι) ότι μπορούν τα χλωρίδα-πανίδα-αργοί ρυθμοί να είναι περισσότερο θετική επίδραση από όσο αρνητική μπορεί να είναι τα ... (καλά, ας μη γίνω αναλυτικά κακιά). Διότι εκτός των άλλων εγώ τον ακτιβισμό δεν τον έχω τόσο αυθόρμητο (τουλάχιστον στο ηγετικό του) ώστε να αναλάβω δράση για το τι όμορφο και ουσιαστικό να κάνουν τα παιδιά (συνήθως αρκούμαι στο να μουρμουράω στο έτερο ήμισυ για το τι δεν μ' αρέσει ώστε να βρει μια κάποια λύση).
    Αν και κάτι κεράκια που ετοιμάζονται να ανάψουν μου λένε ότι θα σας ευχηθώ κι από κοντά, καλού κακού κρατήστε και τις έγγραφες ευχές μου για απόδραση σύντομα στο αγαπημένο χωριό σας!
    Ευχαριστούμε Λυδία για την ανοιχτωσιά και το μοίρασμα!
    Σας φιλώ όλους σας τους "κατ' επιθυμίαν" χωριάτες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χεχεχε... Ε, κοίτα να δεις, περίεργο, αλλά νομίζω ότι το να εντοπίζεις τα στραβά και να τα ψέλνεις δεν είναι στον ίδιο δρόμο που πάει κατά τη διόρθωσή τους.. σε βγάζει αλλού γι'αλλού! Ακολούθα τις πινακίδες που λένε "ντε, χαμογέλα και προυχώρα" ή "ου άντρας είνι κεφαλή τς γυνηκός" ή "μην κρενς ντηπ" μήπως και σε βγάλουν στην όμορφη πλευρά του χωριού. Το λέω εύκολα βέβαια, γιατί εγώ πάω ασυνόδευτη στο χωριό και ευκολότερα βρίσκω τις ισορροπίες μας... Α, παίρνε και βαθιές-βαθιές ανάσες πού και πού, μοναδική και τιμημένη αναγνώστρια, Μama4. Μη μου πάθεις και τίποτε κι αφήσεις ορφανό το μπλογκάκι! (Σάββατο στις 6 μπορείς να επαναλάβεις την ευχή σου ζωντανά ;-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εντάξει λες και μιλάς μέσα από το μυαλό μου... Υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μη με ρωτησεις πως βρεθηκα εδω βραδυατικα, πραγματικα δε θυμαμαι, ατιμο σερφινγκ στο διαδικτυο κ ατιμοι συνειρμοι. Πολυ με συγκινησε αυτο σου το γραφτο. Το χωριο του Πεθερου μου ειναι ενα τετοιο καμπισιο χωριο, διολου γραφικο, κ μου φερνει παντα μιαν απεριγραπτη συγκινηση η επισκεψη σ'αυτο το διπατο, ακατοικητο πια σπιτι, εκατο χρονων σπιτι,πλινθινο. Η ομορφια ειναι, ειπαμε, στα ματια αυτουνου που κοιταζει. Οσο για τα παιδια, τριων κ πεντε, στο σπιτι του χωριου πανε για ... εξερευνηση, καλλιτερα κι απο θεματικο παρκο. Καπως ετσι. Καλο ξημερωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Βρε Αθηνά, εμένα να δεις πώς με συγκίνησε το σχόλιό σου!!.. Κι εσύ μη με ρωτήσεις πώς βρέθηκα να δω το σχόλιο 3,5 μήνες μετά, πραγματικά κι εγώ δεν ξέρω! Συνήθως έχω κάποια ειδοποίηση, προφανώς την αγνόησα, πάλι καλά που έπεσα κατά τύχη εδώ... Έχουμε παρόμοια θέα από τις ταράτσες μας αν θυμάμαι καλά, παρόμοια σκέψη απ'ό,τι διαβάζω, έχουμε και παρόμοιο χωριουδάκι, τι να πω, βίοι παράλληλοι - μόνο λίγο πιο μεγάλα να ήταν τα παιδαρέλια σου!.. Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη! Έτσι, να έρχεσαι βράδυ για να μη βλέπεις και καλά την ημερομηνία της τελευταίας μου ανάρτησης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή